Tara Artz (17) woont met haar ouders, broer en hond Wolf in Zutphen. Ze zit op het vavo en is erg creatief. Ze schildert, tekent en schrijft zo lang ze zich kan herinneren.
Haar eerste dichtbundel heet Op gesloten. De gedichten schreef ze in de tijden dat ze op de gesloten afdeling van diverse jeugdinrichtingen verbleef.
Tara is iemand die veel voelt, ziet en denkt. ‘Dit is mijn kracht en mijn valkuil’, zegt ze.
Op haar 12e krijgt ze voor eerst psychische hulp. Gevolgd roo 11 opnames, tientallen behandelingen en evenzoveel hulpverleners. Diagnoses zijn onder meer PTSS, depressie en emotie-regulatie problematiek. Op het moment van de opname, is ze ongeveer een jaar actief in herstel.
Ze schrijft haar gedichtenbundel over de gesloten jeugdzorg naar aanleiding van ‘het ongeloof dat dit werkelijk bestaat (camera toezicht, geen troost, weinig contact met naasten) en dat we dit met kinderen met complexe problematiek doen.’
Met haar bundel wil ze laten zien aan iedereen die nooit op een gesloten afdeling is geweest hoe het is en wat het met haar deed. In de hoop dat er verandering komt en kinderen die er ook geweest zijn een klein beetje troost en herkenning zullen krijgen. Iets dat zij in het begin erg heeft gemist